Günaydın Herkese!!!
Prestijli bir BBC presenter söyle diyor: “Belki bu salgın döneminden sonra hiç birşey aynı olmayacak. Yaşam biçimimiz ve ilişkilerimiz aynı kalmayacak.”
Diğer taraftan İtalyan bir meslektaşım, biliyorsunuz karantina ülkelerinden biridir İtalya şu anda, şöyle diyor yazısında: ‘Belli ki evrene ve onun kurallarına borcumuz çok ve bize bunu bir virüs bedelini ödeterek hatırlatıyor.’
Usta bir yazar ve akademisyen dostum bana trajediyi anlatırken şunları öğretmişti: Bir insanın acı çekerek ölmesi, evinin yanması, malının çalınması yada öldürülmesi ile trajediyi anlatmayız. Trajedi Shakespeare in oyunlarında da geçen örneklerde de olduğu gibi kendin için ve diğeri için karar vermek mecburiyetinde olduğunda ortaya çıkacak insani ve vicdani ikilemin ortasındaki durumun ta kendisidir. Çünkü bizler bugün Shakespeare’den hala örnekler vererek bu günümüzü anlamaya çalışıyorsak dünya edebiyat ve sanatına derin izler bırakmış bu eserler bugün ki gibi ağır bedellerin ödendiği ve herkesi etkileyecek kararların alındığı zamanlarda tekrar düşündürür hepimizi.
Korunmak elzemdir!!! Önlem almamak ahmaklık olur!!!
Ancak sanki hiç doymayacakmışız gibi alışverişlerin yapılması diğer uçta bir reflekstir. Bu bile kendi içinde salgın gelmeden çok öncesinden evlerimize hapsolduğumuzu ve korkularımızın derin farkındalığı nedeniyle istiflediğimizi gösteriyor. Peki komşumuz aç kaldığında verecek miyiz birazını? Yoksa hayır bu ancak bana yeter ve ileriyi de düşünmek zorundayım mı diyeceğiz?
İşte trajedi budur…
Diğer taraftan bir kabul günü gibi otuz telefon görüşmesi yapıyorum bir gün. Herkes arıyor. Herkes soruyor. İlgiden yoruluyorum. Hafifte şımarmış olarak birbirimize bağlarımızı, ilgi ve şefkatimizi hatırlatan telefon görüşmeleri umut yeşertiyor gelecek için. Tabii sonra oturup düşünüyorum da konuşmaların bir çoğu yine endişe ve korku paylaşımları ağırlığında. Yine de korkunun paylaşımı bir bağ olduğu için içeriğinden bağımsız içimizi ısıtıyor. Kalbini kırdıklarımızı, küstüklerimizi, uzun zamandır haber alamadıklarımızı, merak ettiklerimizi hatırlıyoruz. Ben hiç çekinmeden, ne derler acaba demeden arıyorum. İyiler mi? Bir ihtiyaçları var mı diye soruyorum. İnanın insana çok iyi geliyor bu. Çünkü böyle zamanlarda niye küstüğünüzü dahi hatırlamazsınız. Tavsiye ederim…